Rainy days and black umbrellas

My condolences
I shed a tear with your family
I'll open a bottle up
Pour a little bit out in your memory
I'll be at your wake dressed in all black
I'll call out your name but you won't call back
I'll hand a flower to your mother when I say goodbye
'Cause baby your dead to me

❁ ❁ ❁

Długo mnie nie było, ale dużo z Was, czytelników mojego skromnego bloga i odbiorców zagmatwanej paplaniny wie, że byłam na wakacjach w Budapeszcie i chociaż mogłam opublikować post, wolałam na chwilę uwolnić się od mojego przyjemnego obowiązku i oddać cudownemu lenistwu, jakie przynosi wielkie miasto i smród metra. Swoje sumienie uspokajałam dumnym planem napisania notki podsumowującej wyjazd, coś jak zeszłoroczne "Croatia via instagram", ale wstawiłam tam zaledwie 4 zdjęcia, a pozostałe 600 zalegających na moim telefonie utrudnia wybranie góra 20, więc pozostałam w kropce na kilkanaście godzin, aż nie położyłam się z laptopem i stwierdziłam, że jestem winna przynajmniej skrótowy opis tego, jak spędziłam ostatnie 9 godzin, bo na pytanie "jak było?" nie przystoi chumanistce odpowiedzieć "fajnie". 

Podróż była męcząca, 7 godzin malowniczą trasą wioskami, które można by określić zapomnianymi przez Boga i czekającymi na wprowadzenie się jakiś państwa Kirishiki. Na zmianę tylko spanie, czytanie książki, zapętlanie piosenek Melanie Martinez i dbanie, aby żadna kończyna nie zdrętwiała. W końcu dotarliśmy na miejsce i 15 minut czekaliśmy na panią z kluczami, która robiła dobre wrażenie, ale chciała mnie wpakować do windy, więc trochę ujęło to naszej znajomości. W sumie, skąd miała wiedzieć, że nie lubię wind. Wdrapywałam się po schodach z początku wolno, ale 4 piętra dalej nie było widać, doszłam na górę spocona i zdyszana. Tak wyglądały moje wszystkie powroty do różowej kamienicy przy placu Nyugati 5.

Wstawaliśmy zazwyczaj o 10:00, jedliśmy śniadanie i ruszaliśmy w miasto. Słyszałam, że obecny premier wierzy, że każdy powinien mieć pracę, nawet jeśli jest trywialna i za marne grosze, dlatego na każdej stacji metra stoją kontrolerzy biletów. W większości przypadków w liczbie dwóch, są zajęci rozmową, więc tylko kiwają głowami i zapraszają do przejścia dalej. Linia kursująca obok hotelu była wyjątkowo obskurna, co prawda nie była to słynna M1, czyli zbudowana w XIX wieku i najstarsza w Europie zaraz po Londynie, ale siedzenie w jej dusznych wagonikach przyprawiało człowieka o dreszcze, wszyscy siedzieliśmy z kamiennymi twarzami, ale wiedzieliśmy, że gdzieś tam obok znajdują się rajskie stacje M4 z pięknym designem, klimatyzacją i plakatami festiwalu Sziget.

Zobaczyliśmy wszystkie najważniejsze miejsca, ale żeby zgłębić Budapeszt potrzeba o wiele więcej czasu, dziennie bywaliśmy w Budzie, potem znowu Peszcie, a gdy błądziliśmy i wsiadaliśmy do przypadkowych autobusów wywozili nas na drugi brzeg Dunaju i wracaliśmy do Budy. Chyba najbardziej zaskoczył mnie cyrk węgierski z największymi gwiazdami Europy, cudowna architektura, bardzo sympatyczni ludzie (cierpliwie odpowiadali na pytania błądzących turystów, a jedna pani po włosku próbowała nam wytłumaczyć trasę) i te dziwne placki zwane langoszami, których tłustość mnie obrzydzała, ale i takie rzeczy jadł człowiek po kilkugodzinnym marszu. A pogoda była nieznośna, upały strasznie mi dokuczały, aż pojawiała się wysypka na rękach. Wyglądałam jak trędowata, a jednak coś wewnętrznie mnie radowało, że mój wstręt przed słońcem urzeczywistnił się, nawet jeśli jest to postać swędzących krostek, które po powrocie do hotelu wyglądały, jakby ktoś pisał Braillem na moich rękach.

❁ ❁ ❁

shoes - lovelyshoes.net / earrings, hat, sunglasses - ebay / skirt - trifted / bag - vintage / top - h&m